Flink Zijn…
Die tranen en dat huilen, dat is wel een dingetje.
Wat leer ik de kinderen hier in huis? Huilen mag, natuurlijk.
Maar troosten is ook al gauw ‘zorgen dat het gehuil stopt’, toch?
Kom op, niet huilen, veeg je tranen maar weg.
Mag er gehuild worden?
En, mogen jongentjes net zo hard huilen als meisjes? Ook in onze cultuur?
Tranen doen het op de tv goed. Dan schieten kijkcijfers omhoog. We zijn er met z’n allen nogal door gebiologeerd, lijkt het wel.
In de Bijbel lees ik weer verder in Genesis, en kom dan in hoofdstuk 45 één van de meest indringende huilbuien tegen die ik ken. Na het ‘tranentrekkende’ levensverhaal van Jozef, lijkt het wel alsof álles er uit breekt. Alle pijn, alle eenzaamheid, al het getreiter, al de leugens, álles komt er uit. De sluizen staat wijd open en de dijken van ‘flink zijn’ breken jammerlijk door. Of breken bevrijdend door?
Bij welke traan hier in de pastorie dan ook vloeit,
welke schram op een knie ik ook sta schoon te maken onder luid gejengel,
of welke traan er ook over mijn eigen wang glijdt,
in de Bijbel zie ik hoezeer er ruimte aan gegeven wordt.
Plotseling herinner ik me weer wat ik als kind al zong in de kerk. Geen flauw idee toen wat ik zong, maar ik zong dapper mee – en zag hoe mijn ouders geraakt werden door deze woorden uit psalm 56;
“Mijn tranen hebt Ge in Uw fles vergaard,
hun getal in Uw boek bewaard,
ja, op Uw rol geschreven”…
Prachtig, inmiddels snap ik waarom dit hen raakte.
Misschien moet ik dit lied hier thuis toch ook maar doorgeven…
