Vasthouden
Er is een liedje waarin de zanger zegt dat sommige ‘momenten voor éééuwig zouden mogen duren… als ik jou zie… ben ik niet meer bij te sturen’.
Nouja, misschien niet de beste tekst ever maar het verlangen dat je soms iets moois en goeds wilt ‘vast houden’, dat is voor veel mensen wel herkenbaar. Denk ik.
Zo ook voor de leerlingen van Jezus, in Markus 9.
Ze zijn met Jezus op een berg of heuveltop en maken daar iets indrukwekkends mee…
Een diepe geloofservaring. Met open mond zijn ze getuige van een soort hemels overleg tussen de Drie Groten: Mozes, Elia en ‘hun’ Jezus… !?!
Dit gebeuren is bekend geworden als de ‘verheerlijking op de berg’. Vooral als het gaat over wie Jezus is, is deze gebeurtenis belangrijk.
Maar voor de vrienden van Jezus is dit óók een bepalende ervaring. Iets wat blijkbaar naar méér smaakt… Iets wat voor Petrus nog wel langer had mogen duren. En dan komt er die grappige, aandoenlijke maar ook bijna onhandige uitspraak van hem. Zullen we een paar tenten opzetten? Dan hoeven we voorlopig niet meer naar beneden…!
Prachtig toch. En dus ook herkenbaar.
Maar. Het kan niet. Topervaringen hebben per definitie iets tijdelijks. Je moet weer naar beneden. Naar dat gewone leven van je. Wat niet altijd zo verheffend is. Maar juist dáár leef je. En ook dáár is Hij. Heus wel. Alleen niet zo herkenbaar aan schittering en glans. Dat gevoel wat je daar op de top had vasthouden kan niet. Je kunt er alleen voor openstaan en het dankbaar ontvangen als het je toevalt.
